Leven met een laag zelfbeeld.
Op ons pad van ontwikkeling en bewustwording komen we de meest fragiele gedeeltes tegen van onszelf. Als je leeft met een laag zelfbeeld, denk je altijd dat je:
- Niet goed genoeg bent.
- Dat je iets niet kunt.
- Dat andere beter zijn dat jij.
- Dat je niets bent, vanwege je huidskleur, status, leeftijd, fysieke beperking, opleidingsniveau, gewicht etc.
Ik heb zolang geworsteld met mezelf, omdat ik oprecht dacht ik hier niet mocht zijn. Mijn please gedrag werd hierdoor aangemoedigd, waardoor ik andere grenzenloos bediende en mezelf spiritueel, geestelijk en emotioneel liet leegzuigen. Ik gaf alles dat ik in me had in de hoop dat ik gezien, gehoord en erkent zou worden. Hetgeen dat ik ervoor terugkreeg was afwijzing, pijn en de snaar van het lage zelfbeeld werd juist aangetikt waardoor ik ronddwaalde in mijn innerlijke hel waar de destructieve gedachtes me martelde.
Totdat ik wakker werd nadat ik bijna verdronk in mijn slachtofferschap en een ander gedeelte van mezelf (ziel) begon te spreken. Het feit dat andere me zo behandelde kwam:
- mede doordat ik het toe liet.
- ik ze de macht gaf.
- ik niet voor mezelf opkwam.
- Ik geen grenzen durfde te zetten, omdat ik bang was voor de afwijzing of confrontatie.
- mijn stem niet liet hoorde maar alles verzweeg waardoor mijn innerlijke wereld verstopt, donker en vervuild raakte.
Tijdens gesprekken met andere readers kwam er altijd naar voren dat ik zo onzeker was (DUH). Een “diagnose” vaststellen is makkelijk. Hoe heel je nu eigenlijk zo’n kwetsbaar deel van jezelf, dat zich gebroken voelt? Daar kreeg ik vaak een antwoord op als: je bent het waard om een mooi liefdevol leven te leiden!
Maar als ik het NIET zie en voel kan ik dit tegen mezelf zeggen alleen de woorden hebben geen betekenis en inhoud. Dus dat werkt niet.
Het volgende advies: ZELFLIEFDE.
En in essentie klopt dat, alleen deze weg is niet eenvoudig en rechtlijnig. Je wordt geraakt in zoveel lagen van je zijn, die niet op de frequentie zijn van liefde en hoe ga je daarmee om? Ik kan tegen mezelf in de spiegel zeggen; OH IK HOU VAN MEZELF, maar dat werkt averechts.
Als je je hierin herkent mooi mens, kan ik alleen maar tegen je zeggen om geduld te houden met jezelf. Voor wat het waard is, het heeft mij ruim 15 jaar geduurd om te helen van een laag zelfbeeld en nog steeds komen er nu en dan kleine stukjes fragmenten van de gebroken innerlijke spiegel naar boven. Dat is OK. Ik kan er nu inmiddels mee omgaan, doordat ik mezelf alle tijd geef en door mezelf vragen stellen zoals:
- Waar raakt een persoon of een situatie me en hoe reageer ik dan (wat is mijn mechanisme)?
- Durf ik kwetsbaar en open naar mezelf toe te zijn?
- Wat denk en voel ik ECHT (zonder te pleasen en een mooi spiritueel verhaaltje ervan te maken van licht, liefde en fluffyness). Dat betekent ook dat ik het ok vind dat ik iemand een rotzak vind, omdat hij zich zo gedraagt.
- Durf ik boos te worden als iemand zwaar over mijn grens heen gaat en me behandeld alsof ik niets ben?
- Kan ik echt authentiek zijn, door mezelf in geen enkel hokje te plaatsen? Dat betekend in mijn geval, omdat mijn werkveld in spirituele community is me niet te verschuilen achter een nieuwe overlevingstactiek en duister gedrag goed te keuren door weg te kijken en er een spiritueel sausje overheen te gieten.
Heling heeft tijd ,ruimte en een bloed eerlijke versie van jezelf nodig. Duik niet weg mooi mens, wanneer moeilijke stukken omhoog komen. Het is niet dat je iets verkeerds doet het is tijd om een stukje van je persoonlijke hel los te breken, het komt omhoog omdat je anders met jezelf om mag gaan en jezelf in een ander licht mag gaan zien. Dus praat met jezelf, wijs jezelf juist niet af, luister naar jezelf wees open en fair naar jezelf.
Dat zal er op langer termijn voor zorgen dat je jezelf lief gaat hebben waardoor je eigenwaarde gaat groeien.
Namasté,
Deborah