Jezelf ZIJN.
Op het pad van groei en ontwikkeling ga je terug naar je kern. Je zuivert alle bullshit je gaat je steeds vrijer voelen in wie je echt bent. Vanuit die vrijheid kun je je krachten en talenten delen met de mensen die je pad kruisen.
Maar dit gaat altijd gepaard met zoveel pijn en afwijzing, omdat je stopt met het voldoen van de verwachting van de ander.
Je zet je maskers af. Wanneer je verdriet voelt, laat je je tranen stromen. Wanneer iets niet fijn voor je voelt zeg je NEE, bedankt. Wanneer je angstig bent, durf je daar voor uit te komen.
Wat ik steeds meer ontdek is dat vele mensen helemaal niet kunnen dealen met ware gevoelens. Open gesprekken worden bijna niet meer gevoerd, omdat vele een ongevoelige robot zijn geworden en niet eens meer weten hoe ze überhaupt moeten luisteren, laat staan voelen.
Mensen willen een quikfix, rationele benadering, 1 oplossing voor ieder. Want gevoelens zijn ingewikkeld of misschien wel een teken van zwakte dus hup we zetten weer een maatschappelijk geoorloofd masker op. We volgen wat de meerderheid roept in plaats van zelf na te denken, want stel je voor dat je buiten de boot valt.
Het doet me oprecht pijn, om te zien dat we zo ver van onszelf afstaan. Dat we alleen mensen kunnen toe laten wanneer “ze” in een hokje geplaatst kunnen worden. Pas je niet in dit hokje? Dan wordt er niet eens fatsoenlijk met je gepraat, maar word er over je gesproken of je één of andere weirdo bent. Oh en laten we niet vergeten dat er mensen zijn in deze wereld die zich afvragen wanneer je geen VAX hebt ze nog wel solidair moeten zijn??
De verhalen die over je worden verspreid zijn negen van de tien keer niet eens WAAR. Zo word ik vaak bestempeld als iemand die zweverig is, terwijl als mensen me leren kennen het tegenovergestelde ervaren. Of dat mensen denken dat ik ineens een hele andere denkwijze heb gekregen, terwijl ik nu mezelf gewoonweg durf te uiten (en dus altijd al zo dacht)…
Het is niet eenvoudig om mens te zijn en om hooggevoelig te zijn in deze tijd. Je stelt vragen, onderzoekt, denkt kritisch, weegt af, mediteert, bid en voelt waar je hart je heen brengt.
Dit neemt nogmaals niet weg dat het pijnlijk kan zijn hoe je behandeld wordt als je “anders” bent.
Ik voel je mooi mens. Het is ok om de pijn te voelen, er zijn dagen dat je de bullshit wel kan accepteren en er zijn dagen dat het niet lukt. Deze wereld is echt op z’n kop. Het is ok om de pijn te ervaren,dat is menselijk en juist krachtig. Sterker nog terwijl ik dit schrijf voel ik de pijn door mijn hele lijf en zet ik het om in dit bericht. Laten we juist doorgaan met ECHT te zijn, kritische vragen te stellen, te voelen en te luisteren ook al is het lastig. Wijk niet af van wie JIJ bent!
Dikke knuffel!
Deborah